Uzun zamandır köşemden uzak kalmanın burukluğu ve yazı yazmayı ihmal etmenin mahcubiyeti ile öğretmenler günü vesilesi ile bir şeyler yazma ihtiyacı hissettim.

Kronik stresin hepimizi kıskacına aldığı, herkesin hayatına ve geleceğine dair bir çıkış yolu aradığı günümüzde düşünmeden durmak mümkün değil.

Ne kadar düşünürsek düşünelim ve suallerimize ne kadar cevap ararsak arayalım mevcut hayatımıza ve geleceğimize dair umutlarımızın ancak doğru bilgi ve faziletli bir ilimle yeşereceği aşikardır. Okuduklarım, öğrendiklerim ve şimdiye kadar olan deneyimlerim bunu söylemektedir.

İç sesimi dinlediğimde de toplumsal refah ve inkişafın ancak eğitimle mümkün olabileceği yakıcı ve çıplak gerçek olarak karşımızda durmaktadır.

Uzun zaman önce okuduğum “Beyaz Zambaklar Ülkesinde” adlı bir roman benim için etkileyici idi. Rus hegemonyasında ve bataklıktan ibaret bir Finlandiya’nın makus talihini yenerek beyaz zambaklarla bezenmiş bir cennete dönüşünü destansı ve çarpıcı bir şekilde anlatan bu romanın etkisinden epey bir süre kurtulamamıştım. Ondan sonra hep sordum kendime, 1800’li yıllarda Finlandiya’nın keşfettiği gerçeği biz neden keşfedemiyoruz? Hangi eksiğimizle onların başlattığı dillere destan mucizevi eğitim atılımını biz yapamıyoruz? 19. yüzyılda eğitimde atılım serüvenine başlayan Finlandiya uzun yıllar PISA başarı sırlamasında birinciliği kaptırmadı. Bilim, teknoloji ve ekonomideki yeri üst sıralarda olan Finlandiya dünyanın en mutlu ülkesi. Yazın güneşin 73 gün batmadığı, kışın 51 gün boyunca doğmadığı ve başlangıçta bir kil örtüsünden ibaret bu ülkeyi mutlu ve müreffeh kılan ne olabilirdi ki?

Birçok şey…

Ama asıl sihirli anahtar eğitimden başka bir şey değil.

Amerika’yı yeniden keşfetmeye gerek yoksa, nereden başlamalı?

Tabi ki elimizdeki insan kaynağını maksimum düzeyde değerlendirmekle…

O insan kaynağının öznesi öğretmendir.

Beyaz zambaklar ülkesi adlı romanda etkili ve kalıcı eğitim seferberliğinin öznesi de öğretmen…

Hangi öğretmen?

İşini bir meslek gibi zoraki icra eden değil, severek ve hissederek yapan öğretmen.

Tüm geçim ve gelecek kaygılarından arınmış veya arındırılmış öğretmen. Ancak bunun ötesinde kaygılarından arınmamış olsa bile işini aşkla ve şevkle yapan öğretmen.

Her meslekte aşkla, şevkle ve yeterli potansiyelle bir mesleği icra etmek lazımdır. Ancak söz konusu öğretmen ve geleceğin teminatı çocuklarımız olunca “öğretme aşkı ve şevki” olmazsa olmaz bir şart.

Eğer bir yerden başlamak ve bu kısır döngüden çıkış aranıyorsa, o çıkış “Öğretmen”dir.